Kalaja e Borshit

Kështjella e Borshit ngrihet mbi një kodër që mbaron në krye me një shpat shkëmbor dhe zë një pozicion qendror që mbikëqyr qytetin e lashtë të Borshit, vetëm 2 km nga fshati i bukur bregdetar. Pozicioni i saj gjeografik i favorshëm, me ujëra të bollshme dhe malet përreth, ka favorizuar banuarjen e kësaj zone që nga lashtësia. Në anën perëndimore, mali formon disa terrazhe natyrore, ku janë ende të dukshme mbetje të ndërtesave mesjetare. Gjurmë të mureve nga periudha e lashtë shihen në anën jugperëndimore, duke u shtrirë rreth 10 metra gjatësi dhe 1.33 metra lartësi. E ndërtuar në shekullin e 4-të para Krishtit nga fiset iliro-epirote, ajo u rindërtua nga Justiniani në shekullin e 5-të. Pas dëmtimeve të mëdha gjatë pushtimeve barbare, në shekullin e 13-të ishte nën kontrollin e Karli I i Anzhit, më pas në duart e kalorësve gjermanë, dhe më vonë për një kohë të gjatë nën Republikën e Venecias. Në vitin 1417 ra në duart e osmanëve, të cilët kryen një rindërtim të plotë, ndërsa në vitin 1458 u shfaq nën Despotatin e Epirit me emrin Arhonteja e Sopotit. Në vitin 1456, trupat katalanë të Mbretit të Napolit, Alfonso V, zbarkuan në Sopot për t’u përdorur kundër turqve. Që nga ajo kohë deri në vitin 1790, kështjella shpesh ndryshonte duart midis osmanëve dhe venecianëve, ndërsa Haxhi Bendo Vasili nga Borshi, vasal i Ali Pashë Tepelenës, mori kontrollin duke e përfshirë atë në Pashallëkun e Janinës. Gjatë asaj periudhe u ndërtua xhamia brenda kështjellës, e vetmja e ndërtuar në zonën bregdetare të Himarës. Në vitet 1913-1914, komandant ishte patriot Mehmet Selim Shahaj, i cili dorëzoi Ultimatumit të Vlorës.